Gedicht

Zonnestraal 1946-1947

(voor mijn vader)

 

Ik ben opeens

Fragiel als ’t glas dat mij omhult

En dat doorzichtig licht doorlaat

Waar ijle lucht mijn longen vult

Ben ik – vervuld van hoop en ongeduld

Dat ’t gauw beter gaat

 

De dekens tot mijn kin

Gebakerd in ’t leven dat ik zo bemin

In een couveuse vol gezonde winterkou

Een meisje zegt ik houd van jou

 

De stilte kent slechts het geluid

Van kostb’re adem – in en uit –

Gelijk de dagen, trekken ook de nachten

Traag maar gestaag voorbij

De dennenbomen stil op rij

Te midden van het wachten…

 

In ’t glaspaleis, omringd door grote, kleine, goede zorgen

Weet ik me hier – een prins in de natuur,

Elke minuut, elk uur

– de oorlog overleefd – geborgen…

 

Stip ter Laan (2015)